عرفان و جایزه مسابقه ي علمي مدرسه اش

عرفان در مسابقه ي علمي مدرسه شون نفر سوم شده  و حدود يك ماهي بود كه منتظر جايزه اش بود . هي ميگفت:

مامان  به نظرت نميخوان جايزه بدن ؟؟؟

مامان پس كي اين جايزه ي ما رو ميدن ؟؟؟

مامان نكنه بخوان جايزه ندن ؟؟؟

مامان نكنه جايزه ي منو خورده باشن ؟؟؟ 

مامان نكنه به نفر سوم جايزه ندن ؟؟؟

مامان فك ميكني جايزه رو اين هفته بدن ؟؟؟

مامان تو ميگي جايزه ام چيه ؟؟؟

مامان به نظرت جايزه ام بزرگه يا كوچيك؟؟؟

مامان به نظرت جايزه ام قشنگه ؟؟؟

مامان چند روز شده از وقتي اعلام كردن كه من نفر سوم شدم ؟؟؟

مامان يعني پول ندارن براي ما جايزه بخرن ؟؟؟

خلاصه ديگه منو كشت با اين سوال ها . فك كنم حتي شبها هم خواب جايزه اش رو ميديد . كم مونده بود خودم يه جايزه بخرم ببرم بدم  بگم اينو بدين به اين بچه . (يكي نيس بگه عاخه چرا اينقد لفتش ميدين و جیگرگوشه منواذیت میکنید . )

تا اينكه هفته ي پيش عرفان بشكن زنان با يه جعبه مداردنگي12رنگي به شكل استوانه اومد خونه و گفت ماااااااااااااااااااامان ماااااااااااااااااااااامان بالاخره جايزه ام رو دادن .

خدا ميدونه چقدر خوشحال بود و منم از خوشحالی عرفان شاد بودم .

ولی عرفان به قدری خوشحال بود طوري كه انگار اين بچه به عمرش اصلا مداد رنگي نديده و نداشته. میترسیدم باز همچین موردی براش پیش بیاد و بچه ام اذیت بشه بهش ميگم عرفان تو كه خودت مدادرنگي 36 رنگي داخل جعبه ي شيك و خوشگل داري كه صد تا از ايني كه از مدرسه دادن بهتره. ميگه نه مامان تو نميدوني كه اين يه مزه ي ديگه داره . منم گفتم عه ؟؟؟ من تا حالا مدادرنگي نخوردم كه بدونم مزه ي اين چه فرقي با مدارنگي هاي قبلي داره